Στην περιοχή των καταρρακτών και της παραδοσιακής συνοικίας Βαρόσι στην Έδεσσα, κατασκευάστηκαν προβιομηχανικά κτίσματα που εκμεταλλεύονταν την κινητήρια δύναμη του νερού. Τα οικοδομήματα αυτά μαρτυρούν την εποχή που η πόλη γνώρισε άνθιση από την κλωστοϋφαντουργία της, στο μεταίχμιο μεταξύ του 19ου και του 20ου αιώνα.
Αν και αρκετά από τα κτίσματα αυτά πια έχουν καταστραφεί, μια συστάδα που διασώζεται κοντά στους καταρράκτες σχεδιάστηκε υπό την αιγίδα του Δήμου να μετατραπεί σε υπαίθριο μουσείο υδροκίνησης κατά το πρότυπο πιθανώς του αντιστοίχου στην Δημητσάνα στην Πελοπόννησο.
Στο πλαίσιο αυτό, ο μύλος Γιαννάκη αποκαταστάθηκε και επαναχρησιμοποιείται σήμερα ως ενυδρείο - ερπετάρειο όπου φιλοξενούνται τοπικά και εξωτικά ψάρια καθώς και εξωτικά ερπετά. Στον χώρο διατηρείται ο παλαιός μηχανισμός και η υποδομή του μύλου. Ένα αξιοσημείωτο στοιχείο της πρωτοβουλίας αυτής είναι ότι αποτελεί χώρο συγκέντρωσης κατοικιδίων ερπετών που δεν μπορούν να συντηρηθούν από τους ιδιοκτήτες τους.Χαμηλότερα βρίσκονται οι εκτεταμένες εγκαταστάσεις του Καναβουργείου που πια σε ένα τμήμα του έχει μετατραπεί και επαναχρησιμοποιείται ως χώρος εστίασης και διασκέδασης, αλλά παράλληλα διατηρεί τη διαμόρφωση και τα μηχανήματά του.
